Οι φαντασιώσεις και τα ψέματα του ανθρώπου χωρίς αυτογνωσία...

<•> Οι κατευθυντήριες απόψεις και οι εσωτερικές αξίες για την πορεία της ζωής μέχρι σήμερα υποβαθμίζονται και αντι­μετωπίζονται σαν μετα­φυσικά ζητήματα, διότι δεν ευνοούν τα σχέδια, τις επιθυμίες και τους στόχους των φιλόδοξων και των "υλιστών" ανθρώπων... Αναρωτήθηκες πόσα λες και κάνεις καθημερινά με 100% βεβαιότητα, ενώ αυτά είναι πιο αμφίβολα από φιλο­σοφικές θεωρίες; Ο πνευματικός προ­σανατολισμός με την παγκό­σμια ηθική του περι­ορίζει την απερίσκεφτη και φιλόδοξη δράση. Γι' αυτό δεν ακούγεται ευχάριστος. Η άρνησή του διευκο­λύνει όλους για να επιρ­ρίπτουν κάθε ευθύνη στους άλλους, όχι στον εαυτό τους.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

επι­βεβαιώ­νεται διαρκώς μέσα στον κόσμο. Επιβεβαιώνεται από τη ζωή με παρανοϊκή και εγω­κεντρική συμπεριφορά και με τις συνέπειές της, έτσι όπως μια ζωή παρα­κινείται και ανα­παράγεται από τις φαντασιώσεις, τη μεροληψία και την υπέρμετρη βεβαιό­τητα.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν πιο όμορφα από τα ζώα ή τα περισσότερα φοβερά γεγονότα να λείπουν από την κοινωνία. Κάτι πρέπει να απαντήσουν για αυτή την επίγεια δυσκολία όσοι δεν κατα­λαβαίνουν μια ζωή με περισσότερο πνεύμα και λιγότερη εξωτερική δράση. Μια εξήγηση χρειάζεται να δώσουν για αυτή την αδυναμία και την ατυχία στην ανθρώπινη ζωή, που είναι ο κανόνας... Διαψεύδεσαι καθημε­ρινά από τη ζωή, από την ιστορία, από τα γεγονότα, από την αδυναμία σου να δώσεις μια εξήγηση για όσα παρανοϊκά και εγκληματικά γίνονται δίπλα σου*. Η αδικία, η δυστυχία και τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις δεν επιβεβαιώνουν την έλλειψη μιας παγκόσμιας ηθικής ή τη σχετικότητά της. Αυτά (τα ψυχολογικά και κοινωνικά φαινόμενα) επι­βεβαιώνουν τις φυσικές και πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου, την υπέρμετρη βεβαιότητά του, τη μεροληπτική σκέψη του και μαζί την απερισκεψία του. Σε τελική ανάλυση επι­βεβαιώνεται η εναντίωση του ανθρώπου στην παγκόσμια ηθική της πνευματικής κατεύθυνσης (όπως αυτή η ηθική θα χαρακτη­ριζόταν ως πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς με ένα αμερόληπτο πνεύμα). Μια ανθρώπινη ζωή που συμπεριφέρεται (ιδιοτελώς) για να είναι το επίκεντρο ενός υλικού και σχετικού κόσμου, δελεασμένη από τα αισθητά πράγματα και έχοντας για λίγο μια εξουσία και χρησιμο­ποιώντας τα πλεονεκτήματά της μέσα στον περιστασιακό κόσμο· με το πνεύμα κυριευμένο από τη φαντασίωση, ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να εξυπηρετούν και να δοξάζουν ένα τέτοιο παρανοϊκό πνεύμα είναι μια απατηλή ζωή σε σύγκρουση με τους νόμους του κόσμου ως Σύνολο. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα και η κακή πνευματική επαφή με τον κόσμο (με ψέματα, αυταπάτες και λάθη) δημιουργεί συνέπειες που διαψεύδουν τις προσδοκίες, ανεύθυνη συμπεριφορά, καταχρήσεις και προκλήσεις που στρέφουν τους άλλους εναντίον μας. Όταν κάποιος ζει και συμπεριφέρεται έχοντας εκτιμήσει υπερβολικά τα πλεονεκτήματά του και τις ικανότητές του και πιστεύοντας ότι έχει αρκετή γνώση και σαν να ήταν ο Θεός ή το επίκεντρο ολόκληρου του κόσμου, τότε δημιουργούνται συνέπειες. Μια ηθική με πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής όχι μόνο είναι παγκόσμια αλλά εξηγεί ακόμα γιατί στα αρχικά στάδια της ζωής (χωρίς την ανθρώπινη σκέψη) η ηθική φαίνεται εντελώς ανύπαρκτη και άχρηστη (αν και ήδη έχει ξεκινήσει με τη φροντίδα για τη διατήρηση της ζωής). Η ηθική με πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής εξηγεί γιατί είναι στερητική για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αφού η ζωή με αμεροληψία, αυτογνωσία και η αναζήτηση της βεβαιότητας δεν ενθαρρύνει την εξωτερική δράση. Αντιθέτως με τον πνευματικό προσα­νατολισμό της ζωής πολλές από τις προσδοκίες ελαττώνονται, πολλά όνειρα ακυρώνονται, οι σχετικές αξίες (κυρίως μέσα από συγκρίσεις) υποβιβάζονται και απο­καλύπτονται οι ανθρώπινες φαντασιώσεις που διεγείρουν τη δράση.

Τα ψέματα, οι φαντασιώσεις, τα λάθη και η μεροληπτική λογική παράγουν αδικία, ακόμα και αν η πρόθεση λείπει.

Τίποτα δεν είναι έτσι όπως ακριβώς φαίνεται και για όλους τους παρατη­ρητές. Σχεδόν τίπο­τα δεν είναι έτσι όπως το σκε­φτόμα­στε. Ακόμα πιο απί­θανο, ότι τα πράγ­ματα και τα γεγονότα είναι έτσι όπως τα εμφα­νίζουν όσοι τα περι­γράφουν ή ότι τα πράγματα θα γί­νουν έτσι όπως τα υπολο­γίζουμε. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο ένας παρα­πλανά τον άλλο, αφού πρώτα έχει εμπιστευθεί τυφλά τον παρανοϊκό εαυτό του και δεν αναζητά τον πνευματικό προορισμό του. Η αυξημένη αμφιβολία δεν ευνοεί τις συνεργασίες, ενώ οι άνθρωποι εύκολα δελεάζονται και παραδίδουν τον έλεγχο της ζωής τους όταν αποκτούν εμπι­στοσύνη. Οι προσδοκίες είναι περισσότερες με την άγνοια και πολλές ελπίδες δημι­ουργούνται με τη "θεά" τύχη από τις ανθρώπινες σχέσεις και την εξωτερική δράση. Όμως τα ψέματα, οι φαντασιώσεις, τα λάθη και η μεροληπτική λογική παράγουν αδικία, ακόμα και αν η πρόθεση λείπει. Αργά ή γρήγορα αποκα­λύπτονται, οι υπερβολικές προσδοκίες διαψεύδονται και η διάψευση μπορεί να είναι γελοία μπορεί και δραματική.