<•>
Οι κατευθυντήριες απόψεις και οι
εσωτερικές αξίες για την πορεία της ζωής μέχρι σήμερα υποβαθμίζονται και αντιμετωπίζονται σαν μεταφυσικά ζητήματα, διότι δεν
ευνοούν τα σχέδια, τις επιθυμίες και τους στόχους των φιλόδοξων και των "υλιστών" ανθρώπων... Αναρωτήθηκες πόσα λες και κάνεις
καθημερινά με 100% βεβαιότητα, ενώ αυτά είναι πιο αμφίβολα από φιλοσοφικές θεωρίες; Ο πνευματικός προσανατολισμός με την παγκόσμια
ηθική του
περιορίζει την απερίσκεφτη
και φιλόδοξη δράση. Γι' αυτό δεν ακούγεται ευχάριστος. Η άρνησή του διευκολύνει όλους για να επιρρίπτουν κάθε ευθύνη στους άλλους, όχι
στον εαυτό τους.
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
επιβεβαιώνεται διαρκώς μέσα στον κόσμο.
Επιβεβαιώνεται από τη ζωή με παρανοϊκή και εγωκεντρική συμπεριφορά και με τις συνέπειές της, έτσι όπως μια ζωή παρακινείται και
αναπαράγεται από τις φαντασιώσεις, τη μεροληψία και την υπέρμετρη βεβαιότητα.
Οι
άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν πιο όμορφα από τα ζώα ή τα περισσότερα φοβερά γεγονότα να λείπουν από την κοινωνία. Κάτι πρέπει να απαντήσουν
για αυτή την επίγεια δυσκολία όσοι δεν καταλαβαίνουν μια ζωή με περισσότερο πνεύμα και λιγότερη εξωτερική δράση. Μια εξήγηση χρειάζεται
να δώσουν για αυτή την αδυναμία και την ατυχία στην ανθρώπινη ζωή, που είναι ο κανόνας... Διαψεύδεσαι καθημερινά από τη ζωή, από την ιστορία, από τα
γεγονότα, από την αδυναμία σου να δώσεις μια εξήγηση για όσα παρανοϊκά και εγκληματικά γίνονται δίπλα σου*. Η αδικία, η δυστυχία και τα
προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις δεν επιβεβαιώνουν την έλλειψη μιας παγκόσμιας ηθικής ή τη σχετικότητά της. Αυτά (τα ψυχολογικά και
κοινωνικά φαινόμενα) επιβεβαιώνουν τις φυσικές και πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου, την υπέρμετρη βεβαιότητά του, τη μεροληπτική
σκέψη του και μαζί την απερισκεψία του. Σε τελική ανάλυση επιβεβαιώνεται η εναντίωση του ανθρώπου στην παγκόσμια ηθική της πνευματικής
κατεύθυνσης (όπως αυτή η ηθική θα
χαρακτηριζόταν ως πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς με ένα αμερόληπτο πνεύμα). Μια ανθρώπινη ζωή που συμπεριφέρεται (ιδιοτελώς) για να
είναι το επίκεντρο ενός υλικού και σχετικού κόσμου, δελεασμένη από τα αισθητά πράγματα και έχοντας για λίγο μια εξουσία και χρησιμοποιώντας τα
πλεονεκτήματά της μέσα στον περιστασιακό κόσμο· με το πνεύμα κυριευμένο από τη φαντασίωση, ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να εξυπηρετούν και να δοξάζουν
ένα τέτοιο παρανοϊκό πνεύμα είναι μια απατηλή ζωή σε σύγκρουση με τους νόμους του κόσμου ως Σύνολο. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα και η κακή
πνευματική επαφή με τον κόσμο (με ψέματα, αυταπάτες και λάθη) δημιουργεί συνέπειες που διαψεύδουν τις προσδοκίες, ανεύθυνη συμπεριφορά, καταχρήσεις
και προκλήσεις που στρέφουν τους άλλους εναντίον μας. Όταν κάποιος ζει και συμπεριφέρεται έχοντας εκτιμήσει υπερβολικά τα πλεονεκτήματά του και τις ικανότητές του
και πιστεύοντας ότι έχει αρκετή γνώση και σαν να ήταν ο Θεός ή το επίκεντρο ολόκληρου του κόσμου, τότε δημιουργούνται συνέπειες. Μια
ηθική με πνευματικό προσανατολισμό της ζωής όχι μόνο είναι παγκόσμια αλλά εξηγεί ακόμα γιατί στα αρχικά στάδια της ζωής (χωρίς την
ανθρώπινη σκέψη) η ηθική
φαίνεται εντελώς ανύπαρκτη και άχρηστη (αν και ήδη έχει ξεκινήσει με τη φροντίδα για τη διατήρηση της ζωής). Η ηθική με πνευματικό
προσανατολισμό της ζωής εξηγεί γιατί είναι στερητική για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αφού η ζωή με αμεροληψία, αυτογνωσία και η αναζήτηση της
βεβαιότητας δεν ενθαρρύνει την εξωτερική δράση. Αντιθέτως με τον πνευματικό προσανατολισμό της ζωής πολλές από τις προσδοκίες ελαττώνονται, πολλά
όνειρα ακυρώνονται, οι σχετικές αξίες (κυρίως μέσα από συγκρίσεις) υποβιβάζονται και
αποκαλύπτονται οι ανθρώπινες φαντασιώσεις που διεγείρουν τη δράση.
Τα
ψέματα, οι φαντασιώσεις, τα λάθη και η μεροληπτική λογική παράγουν αδικία, ακόμα και αν η πρόθεση λείπει.
Τίποτα δεν είναι έτσι όπως ακριβώς φαίνεται και για όλους τους παρατηρητές. Σχεδόν τίποτα δεν
είναι έτσι όπως το σκεφτόμαστε. Ακόμα πιο απίθανο, ότι τα πράγματα και τα γεγονότα είναι έτσι όπως τα εμφανίζουν όσοι τα
περιγράφουν ή ότι τα πράγματα θα γίνουν έτσι όπως τα υπολογίζουμε. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο ένας παραπλανά τον άλλο, αφού πρώτα
έχει εμπιστευθεί τυφλά τον παρανοϊκό εαυτό του και δεν αναζητά τον πνευματικό προορισμό του. Η αυξημένη αμφιβολία δεν ευνοεί τις
συνεργασίες, ενώ οι άνθρωποι εύκολα δελεάζονται και παραδίδουν τον έλεγχο της ζωής τους όταν αποκτούν
εμπιστοσύνη. Οι προσδοκίες είναι περισσότερες με την άγνοια και πολλές ελπίδες δημιουργούνται με τη "θεά" τύχη από τις ανθρώπινες
σχέσεις και την εξωτερική δράση. Όμως τα ψέματα, οι φαντασιώσεις, τα λάθη και η μεροληπτική λογική παράγουν αδικία, ακόμα και αν η πρόθεση λείπει.
Αργά ή γρήγορα αποκαλύπτονται, οι υπερβολικές προσδοκίες διαψεύδονται και η διάψευση μπορεί να είναι γελοία μπορεί και δραματική.
